Het delen van mijn gedachten over de Israëlisch-Palestijnse kwestie ervaar ik als gedurfd, en toch onvermijdelijk. De berichten hierover maken mij verdrietig, boos en verward. De lopende genocide rechtszaak van Zuid-Afrika tegen Israël bij het Internationaal Gerechtshof heeft mijn ogen geopend. Deze rechtszaak is ingegeven door het zware trauma dat Zuid-Afrika zelf onder apartheid heeft ervaren. Juist die ervaring schept een verbondenheid met het lot van de Palestijnen.

Het verwarrende beeld dat wereldleiders schetsen, leidt af van de harde werkelijkheid, waardoor apartheid nauwelijks morele afkeuring krijgt. Dit laat zien hoe de standpunten van landen zoals Nederland en de VS ons verblinden voor de realiteit van het Israëlisch apartheid-regime. Resultaat, een gebrek aan wereldwijde aandacht en compassie voor het lot van de Palestijnen. Dat versterkt bij hen vervolgens gevoelens van onrecht, miskenning en onveiligheid. Deze verontrustende werkelijkheid heeft niet alleen invloed op de Palestijnen zelf, maar veroorzaakt ook regionale en mondiale spanning en vijandigheid. Leiders wijzen bepaalde groepen aan als de vijand en oorzaak van het kwaad, maar het is moeilijk te ontkennen dat de onveiligheid ook voortkomt uit de dubbele standaarden die deze leiders zelf hanteren.

Hoe is het mogelijk dat deze leiders wapens leveren aan Israël, wapens die worden ingezet om een volk te onderdrukken en uit te roeien, terwijl ze tegelijkertijd doen alsof ze neutraal zijn in onderhandelingen voor een wapenstilstand of oproepen tot vrede?

Waar het standpunt van een groot deel van het Westen ons dwingt tot terughoudendheid in meningsvorming en nuancering, is het standpunt van Zuid-Afrika glashelder. Stop de apartheid, sluit de openbare gevangenis, maak een einde aan systematische dehumanisering en genocide.

Is het te ontkennen dat door toedoen van Israël generaties Palestijnse kinderen decennialang hebben geleerd dat zij altijd het slachtoffer kunnen worden van geweld, dat zij de vijand zijn en gehaat worden? Hoe kan hun natuurlijke verzet en streven naar vrijheid op latere leeftijd dan automatisch als terrorisme worden geframed? Terwijl Israël decennialang op grote schaal systematisch geweld en onderdrukking toepast. Gerechtvaardigd door politieke motieven en net zoals de Palestijnen uit zelfbescherming.

Ik erken de hyperalertheid en wantrouwen die voortkomen uit het historische en voortdurende trauma van het Joodse volk. Verantwoordelijke leiders, kerken en landen hebben hen door de geschiedenis heen niet voor het eerst in de steek gelaten. Tegelijkertijd herinnert de voortdurende pijn van het Zuid-Afrikaanse volk ons eraan dat onderdrukking en apartheid nooit gerechtvaardigd kunnen worden.